Հերպեսը վիրուսային բնույթի տարածված պաթոլոգիա է, որը բնութագրվում է կրկնվող ընթացքով. վնասվում է մաշկը և լորձաթաղանթները, ձևավորվում են բնորոշ բշտիկներ:

Հիվանդության հարուցիչները՝ հերպեսի վիրուսները, ԴՆԹ վիրուսների մեծ ընտանիք են։ Գոյություն ունեն հերպեսի վիրուսների 8 հիմնական տեսակներ, սակայն ամենատարածվածը հերպեսի սիմպլեքս վիրուսի 1-ին և 2-րդ տիպերն են (HSV-1.2, Herpes simplex virus-1.2, Human alphaherpesvirus-1.2):

Վիճակագրական տվյալների համաձայն՝ 1-ին և 2-րդ տիպի հերպեսի վիրուսով վարակվածությունը շատ բարձր է և կազմում է մոլորակի ողջ բնակչության գրեթե ավելի քան 90%-ը: Բայց դա չի նշանակում, որ մարդը հիվանդ է կամ անպայման հերպեսով հիվանդանալու է։ Որպես կանոն, վարակվածների մոտ մեկ երրորդը անմիջապես հիվանդանում է հերպեսով։

 

Herpes simplex 1-ին տիպի վիրուսը ամենից հաճախ շրթունքների և դեմքի հերպեսի պատճառն է, 2-րդ տեսակի հերպեսի վիրուսը սեռական հերպեսի պատճառն է:

Հերպեսը փոխանցվում է հետևյալ եղանակներով.

Շփում. ֆիզիկական շփում վարակված անձի հետ

Օդակաթիլային. թքի մասնիկների միջոցով փռշտալիս և հազալիս

Սեռական ճանապարհով. սեռական հերպեսը ամենից հաճախ փոխանցվում անպաշտպան սեռական հարաբերության ժամանակ

Կենցաղային. ընդհանուր իրերի միջոցով (սրբիչներ, սպասք, անկողնային սպիտակեղեն)

Ուղղահայաց. հղի կնոջից՝ երեխային՝ հղիության կամ ծննդաբերության ժամանակ:

Մարդու մարմնում հայտնվելով՝ հերպեսի վիրուսը տարածվում է արյան միջոցով: Այն ներթափանցում է ծայրամասային նյարդային համակարգի նյարդային բջիջները և ինտեգրվում է նեյրոնների գենոմին։ Այս պահից վիրուսը մարդուն ուղեկցում է ողջ կյանքի ընթացքում։ Սա չի նշանակում, որ մարդը սուր հերպեսի մշտական ​​դրսևորումներ կունենա։ Սա նշանակում է, որ վիրուսը կապրի մարմնում, և որոշակի սադրիչ գործոնների դեպքում հերպեսը կարող է իրեն զգացնել տալ կլինիկական դրսևորումներով։

Պարզ հերպեսի հաճախակի կրկնության հրահրող գործոններ.

սթրես, հոգեբանական տրավմա,

տենդային պայմաններ,

աուտոիմուն հիվանդություններ,

ստամոքս-աղիքային տրակտի հիվանդություններ,

կոնքի օրգանների սուր և քրոնիկ բորբոքային հիվանդություններ,

ակտիվ ինսոլացիա,

ալկոհոլի սպառում,

հորմոնալ ցիկլեր,

ինվազիվ միջամտություններ,

ցանկացած այլ գործոններ, որոնք ինչ-որ կերպ հանգեցնում են իմունային պատասխանի նվազմանը:

Անկախ գտնվելու վայրից, ախտանիշները արտահայտվում են հետևյալ կերպ՝

կարմրություն,

ցավոտություն,

այրոց,

խմբավորված ջրային պարկերի առաջացում:

Հիվանդության շրջանը, որը բնութագրվում է վերը նկարագրված ախտանիշներով, մյուսների համար առավել վարակիչ է, քանի որ վիրուսի փոխանցման հիմնական ուղիները օդակաթիլներն են և շփումը:

Նման ախտանիշների առաջացման դեպքում պետք է անհապաղ դիմել մաշկավեներոլոգին՝ ախտորոշումը հաստատելու և ժամանակին թերապիա նշանակելու համար՝ հետագայում ռեցիդիվների քանակը նվազեցնելու համար:

Ինքնաբուժումն այս դեպքում կարող է հիվանդությունը վերածել քրոնիկ ընթացքի և հետագայում բարդացնել դրա լիարժեք բուժումը։ Ուստի հիվանդության ախտանիշների ի հայտ գալու դեպքում անպայման պետք է դիմել բժշկի։