Կանանց նստած դիրքը, մասնավորապես՝ ոտքերը խաչելու ժեստը, առաջին հայացքից կարող է թվալ սովորական և անգիտակցական շարժում։ Սակայն իրականում այս պարզ գործողությունը դարերի ընթացքում ձևավորված մշակութային նորմերի, հասարակական սպասելիքների և հոգեբանական գործոնների արտահայտություն է։ Այն միայն հարմարավետության հարց չէ․ դա մարմնի լեզվի մի մաս է, որը պատմում է շատ ավելին, քան մենք պատկերացնում ենք։
Պատմական և մշակութային հիմքերը
Դարեր շարունակ կանանց նստած դիրքը դիտվել է ոչ միայն ֆիզիկական, այլև բարոյական ու էսթետիկ նորմերի արտացոլում։ 18-19-րդ դարերում հատկապես Եվրոպայում տարածված էր այն պատկերացումը, որ կինը պետք է նստի ոտքերը խաչած կամ միմյանց կողքին դրված՝ իբրև համեստության, նրբության և ինքնատիրապետման խորհրդանիշ։ Գեղարվեստական նկարներում, գրականության մեջ և անգամ էթիկետի ձեռնարկներում կինը միշտ ներկայացվում էր որպես նրբագեղ և փակ պահվածք ունեցող էակ։
Սակայն այս նորմերը համընդհանուր չէին։ Արևելյան շատ մշակույթներում՝ հատկապես ավանդական հասարակություններում, ոտքերը խաչած նստելն ընկալվում էր որպես անպատշաճ կամ նույնիսկ անհարգալից պահվածք։ Ավագների կամ հեղինակավոր անձանց ներկայությամբ այդ դիրքը համարվում էր չափազանց ազատ ու ոչ պատշաճ։ Այստեղ նստելու ձևը ոչ միայն հարմարավետության հարց էր, այլև հարգանքի, կարգուկանոնի և հասարակական կարգավիճակի արտահայտություն։
